Autorski monodram na podstawie tekstu trawestacji Jeremiego Przybory, który w nowoczesny, lekko ironiczny sposób reinterpretuje klasyczne dzieło Juliusza Słowackiego. W jednej osobie ożywają postaci, zderzając patos romantycznego dramatu z humorem i refleksją nad ludzką naturą. To opowieść o żądzy władzy, moralnych wyborach i konsekwencjach czynów. Monodram bawi, wzrusza i skłania do zastanowienia, jak blisko dziś jesteśmy Balladyny – i czy na pewno tak bardzo się od niej różnimy.

Projekt Balladyna w nieco skróconej wersji został zrealizowany w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie Filii w Białymstoku w ramach zajęć Technika pracy z aktorem w planie lalkowym, na podstawie utworu Jeremiego Przybory i Jerzego Wasowskiego Balladyna 68.

Reżyseria: Lada Borovska
Obsada: Agnieszka Solska
Opieka artystyczna i pedagogiczna: Helena Radzikowska
Aranżacje: Marcin Nagnajewicz
Obsługa techniczna: Victoriia Yefremova

Spektakl skupia się na różnych ławkach, na których bohaterowie spotykają się, zakochują, toczą swoje bitwy lub pielęgnują wspomnienia z dzieciństwa. Od najbardziej banalnego szkicu o spotkaniu chłopca i dziewczyny, poprzez starcie światowej klasy trenerów piłki nożnej, po opowieść o utracie tożsamości, Bench - Time Stories to spektakl, który daje wyjątkowy wgląd w to, jak relacje, losy i całe życie mogą kręcić się wokół zwykłej ławki.

Opowieść o pisarzu Charlesie Bukowskim. Spektakl opowiada o jego życiu. O dzieciństwie, o jego rodzinie, o tym, co i jak ukształtowało jego osobowość. O jego miłości i zamiłowaniu do alkoholu, które towarzyszyły mu przez całe życie. Około tysiąca kobiet i ta Linda. Marzenia i pragnienia. Skomplikowana, a jednocześnie pełna niespodzianek droga.

Dokumentalne informacje o jego życiu i jego najbardziej szczere wiersze. I niebieski ptak, który zawsze był w jego sercu.

Znajdź to, co lubisz, i pozwól, aby to cię zabiło.

Będę z tobą szczery, drogi widzu – przedstawione historie mogą być prawdziwe, może wymyślone, podobnie jak postacie. Każdy z was zobaczy odbicie swoich historii, które wam się przydarzyły lub mają się wydarzyć. Po drugiej stronie sceny - ty, twój dziadek lub sąsiad, ktoś z innej galaktyki. Najważniejsze to kochać i wierzyć! Do zobaczenia wkrótce! Kocham Cię i wierzę w Ciebie!

Na podstawie prawdziwej historii.

Piosenkarka zostaje w tajemniczy sposób uciszona i unieruchomiona, przez co nie może już występować. W jej wnętrzu płonie wyciszona tajemnica. Nie jest jednak sama – pełna energii i determinacji Edith Piaf wyciąga ją z łóżka i przywraca do życia.

Ta nieoczekiwana para tworzy sojusz solidarności i czułości, wyruszając razem w podróż pełną wielkości i wrażliwości, smutku i zwycięstwa, rywalizacji i współczucia.

Jednak jedyną drogą naprzód, aby uwolnić siebie i siebie nawzajem od nawiedzającej przeszłości, jest powrót do niej.
Odważenie się dotknąć i ujawnić prawdę

Opowiedzieć historię przetrwania poprzez sztukę w najbardziej fizycznym sensie, jaki można sobie wyobrazić. Po raz kolejny zmierzą się z demonami czającymi się w pobliżu – i tymi głęboko ukrytymi – aż narodzi się nowy, niezaprzeczalny głos.

Sztuka przedstawia z ciepłem i humorem niesamowitą walkę o ocalenie i odzyskanie życia i głosu poprzez sztukę, z inspirującą siłą legendarnej kobiety i piosenkarki.

Rozwijające się wspomnienia traumy i niesprawiedliwości są umiejętnie przeplatane przebudzeniem duszy poprzez muzykę, ludzką przyjaźń, a przede wszystkim – miłość.

/ Osobista uwaga / W tym nowym spektaklu postanowiłam zrobić to, co zawsze robiłam w swojej sztuce i życiu: przekształcić osobisty ból, traumę, strach, żal, niesprawiedliwość w sztukę, która porusza innych, opowiedzieć tę historię w taki sposób, aby widzowie mogli spojrzeć w głąb siebie i zrozumieć, że nie są sami.

Aby rzucić światło na te kwestie i zachęcić do dialogu.

Jest to również prawdziwa historia o tym, jak Edith Piaf dosłownie uratowała mi życie.

Edith & Me to trzecia część trylogii, nad którą pracuję od 15 lat, dotyczącej przemocy wobec kobiet/dzieci. W tym ostatnim rozdziale mogę wreszcie poświęcić główne miejsce głównej podróży – podróży ku uzdrowieniu.

Hiszpański teatr lalek La Tartana z Madrytu wkrótce obchodzić będzie pięćdziesięciolecie istnienia. Założony przez Juana Munoza w 1977 roku, trwa nieprzerwanie pod dyrekcją swojego twórcy i współautora większości przedstawień. Przy okazji organizowanych wystaw teatralnych widać niezwykłość i atrakcyjność lalek. Ich różnorodność i oryginalność, bogactwo materiałów i rozwiązań konstrukcyjnych. Twórcy wykorzystują drewno, papier mache, ale też glinę, silikon, rozmaite żywice, aluminium, nawet żelazo. Obok klasycznych pacynek czy lalek stolikowych w repertuarze La Tartany spotykamy lalki na drążkach, marionetki, wielkie formy uliczne, osobliwe lalki poruszające się na kołkach.

To bogactwo wykorzystywanych materiałów i technik konstrukcyjnych oraz animacyjnych sprawia, że spektakle La Tartany pozostają w pamięci, a lalki mimo, że nie grają już na scenie, nadal zachwycają zwiedzających wystawy.

Obowiązuje rezerwacja wejściówek

Główną inspiracją do powstania widowiska „Nosferatu – dziennik zarazy” był film „Nosferatu – symfonia grozy” w reżyserii Friedricha Wilhelma Murnau, do którego scenariusz napisał Henrik Galeen. Była to pierwsza ekranizacja inspirowana powieścią Brama Stokera „Drakula”.

W swojej interpretacji i inscenizacji tego tematu chcielibyśmy podkreślić zjawisko zarazy. Zagadkowej choroby, na którą masowo zapadają mieszkańcy Wisborga. Od pojawienia się w miesicie Nosferatu wielu jego mieszkańców zapada bowiem na dolegliwość, która polega na tym, że lewitują oni między życiem a śmiercią. W dzień są pozbawieni energii i apatyczni, nie zdolni do działania. W nocy na chwilę ożywają, żeby znów zapaść w letarg. W realizacji nie zajmujemy się istotą wampiryzmu, lecz współczesnymi, żyjącym jak zombii społeczeństwami.

Spektakl jest zrealizowany w autorskiej technice kina manualnego. Rolka filmowa jest wprawiana w ruch przez dłonie aktora, a na ekranie występują lalki cieniowe. Bardzo ciekawym zabiegiem jest również kreacja pola gry – miejsca, w którym realizujemy spektakl. Widowisko pokazywane jest w przygotowanej specjalnie do tego celu przyczepie teatralnej – naszym kino- teatrze na kółkach, z którym podróżujemy do kolejnych miejsc realizacji. Widzów zapraszamy do środka przyczepy. Zamknięcie publiczności w małej przestrzeni sprzyja wywołaniu wrażenia przebywania widzów w gabinecie strachów i potęguje emocje…. I obawę przed zarazą, która jest na zewnątrz.

Inspiracją w pracy nad przedstawieniem „Sen o Pralesie” była książka Felixa Saltena „Bambi, opowieść leśna” napisana w roku 1923. Salten był austro-węgierskim pisarzem, pochodzenia żydowskiego, mieszkającym w Wiedniu. Motyw zabijania i strachu jest wyraźnym elementem opowieści z czego można wywnioskować, że książka była silnie inspirowana pogarszającą się sytuacją polityczną, narastającym antysemityzmem i wojną. W 1935 roku „Bambi, opowieść leśna” znalazła się na liście dzieł literackich zakazanych przez nazistów. Z dzisiejszej perspektywy fakt ten wzmacnia polityczną alegorię przedstawianą przez ucisk świata przyrody i bezbronnych zwierząt.

Zabijamy zwierzęta w przekonaniu, że nie mają one prawa do własnego życia i nie odczuwają cierpienia, zapominając, że my sami jesteśmy częścią królestwa zwierząt. Dziś, polowania na dzikie zwierzęta to bardzo często hobby ludzi, którzy legalnie dopuszczają się niesprawiedliwości. Zgadzamy się z tym, chociaż w głębi duszy czujemy, że zabijanie (zwierząt) nie jest moralne i że zabijając przekraczamy podstawowe zasady etyczne. Jeśli będziemy chcieli ujrzeć świat jako żywy, połączony i współzależny, odnajdziemy się w środku świata, o którym marzymy. Wystarczy obudzić się z egocentrycznego snu i przestać utożsamiać się z iluzorycznym poczuciem oddzielenia od reszty świata.

To jest jedyna droga.

Author: Felix Salten, Joanna Maria Gierdal
Direction, translation, script and dramaturgy: Joanna Maria Gierdal
Scena, lalki, kostiumy i oświetlenie: Laura Černáková
Występują: Ondrej Gajdoš, Mário Houdek, Ivana Lechmanová, Dávid Selecký, Naďa Balacenková

Szybcy i Głodni to projekt dwójki studentów aktorstwa teatru lalek, którzy wrzucając filmiki do sieci, próbują zarobić na chleb. Wykorzystują to, co potrafią - animować lalki i szerzyć content w mediach społecznościowych. Realia świata sprowokowały ich do stworzenia czegoś, co jest szybkie, wizualnie przyciągające oraz wywołujące w odbiorcach głód. Głód sukcesu. Jednak, gdy się przyjrzeć z bliska, okazuje się to wszystko… niezdrowe. Trochę jak Fast food?

Projekt powstał w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie Filii w Białymstoku w ramach zajęć Współczesne techniki lalkowe

Reżyseria i obsada: Julia Potrykus, Kacper Malinowski
Obsługa techniczna: Kacper Rokosz
Opieka artystyczna i pedagogiczna: Paula Czarnecka
Scenariusz na podstawie tekstu Anny Burzyńskiej "Survival": Julia Potrykus, Kacper Malinowski
Wykonanie lalek: Zbigniew Romanyk, Róża Turlińska, Magdalena Dąbrowska

Komediowy thriller dla nastolatków i dorosłych.

Spektakl opowiada historię domu pogrzebowego Warehouse Family Funeral Home. Na łożu śmierci przedsiębiorca pogrzebowy zmienia swoją ostatnią wolę i testament, tajemnica zaczyna się wyjaśniać, a zły plan nabiera kształtu.

Sofie Krog i David Faraco zapraszają widzów za zamknięte drzwi, do pomieszczeń, w których kryją się niewyobrażalne mroczne czyny.

Ten złożony spektakl lalkowy rozgrywa się na obrotowej scenie z misternym oświetleniem, dziwnymi urządzeniami i przerażającymi efektami dźwiękowymi – idealną scenerią dla tej komicznie mrożącej krew w żyłach podróży.

„Walker” to opowieść o przetrwaniu, która przedstawia losy tysięcy ludzi zmuszonych do ucieczki przed okropnościami konfliktu zbrojnego. Ludzi takich jak ty i ja, którzy żyli w spokoju swoich domów i bez ostrzeżenia musieli uciec, aby przeżyć.

Te tysiące ludzi reprezentuje „The Walker”, główny bohater tej trudnej podróży, pełnej przeszkód, ale także pełnej nadziei, która prowadzi imigrantów ku nowym światom, gdzie nowoczesność, pokój, sprawiedliwość, prawa i równość są celem, który ma zmienić ich życie. Niestety, społeczeństwo to nie jest takie, jakim się wydaje.

Ten spektakl porusza temat, który niestety dzieje się tuż pod naszym nosem, a wydaje się, że jako społeczeństwo niewiele robimy. Szukamy poetyckiego sposobu, aby uwidocznić terror wojny i to, jak wielu ludzi wędruje z jednego miejsca do drugiego, nie wiedząc, czy następnego dnia nadal będą żyli.

A co najgorsze, jak zamykamy przed nimi drzwi w naszym „nowoczesnym” społeczeństwie.

W erze globalizacji i szybkiego tempa życia podróże lotnicze stały się symbolem wzrostu gospodarczego i wolności przemieszczania się. Spektakl Connecting Flights przenosi nas na lotnisko – skrzyżowanie kultur i dróg, które ujawnia się jako mikrokosmos zglobalizowanego świata. Ta przestrzeń przejściowa, gdzie marzenia o nowych początkach splatają się z rzeczywistością relacji międzyludzkich, staje się potężną metaforą złożoności współczesnego społeczeństwa.

Transport to międzynarodowy projekt słoweńskiego reżysera Tina Grabnara, łączący sześć teatrów z Słowenii, Polski, Estonii, Litwy i Czech. Projekt składa się z sześciu różnorodnych spektakli, które są ze sobą strukturalnie i tematycznie powiązane; ich wspólnym punktem wyjścia jest problematyka transportu jako jednego z kluczowych fundamentów globalizacji.

Spektakle krytycznie podejmują temat złożoności transportu: z jednej strony podkreślają jego korzyści, takie jak rozbudowane sieci wzbogacające wymianę kulturalną i wspierające rozwój gospodarczy, z drugiej zaś wskazują na jego negatywne konsekwencje. Szczególną uwagę poświęcają jego destrukcyjnemu wpływowi na środowisko, analizują nierówności społeczne, a poprzez intymne, osobiste historie bohaterów otwierają liczne dylematy etyczne.

A
A
M
Ama
Mama
Żyję
Chodzę
Słyszę
Czuję
Widzę
Niena
Widzę
Ach! Parzy, parzy, w ręce mnie parzy, w nogi mnie parzy, parzy w brzuch - uch!
Ach, ach, myśl mi się pali, mózg mi się pali, tym mnie chyba zasypali!
Ach, ach, uch!

Tym mnie chyba zasypali to farsa o śmierci, prze-życiu po życiu, farsa na temat strachu. Przewrotny żart osadzony w piekle. Trójka bohaterów trafia do miejsca bez wyjścia, gdzie zmuszeni są do opowiedzenia swoich historii. Choć dzielą przestrzeń, nie tworzą wspólnoty – każdy skupiony jest wyłącznie na sobie. Dopiero współdziałanie mogłoby dać im szansę na wyjście, ale nie dostrzegają tego, uwięzieni w kręgach własnych osobowości. Inspiracją do powstania spektaklu był dramat Jeana-Paula Sartre’a Przy drzwiach zamkniętych. W przedstawieniu wykorzystano lalki tworzone na żywo z gliny – materiału, który podkreśla temat przemijania i fizyczności.

Projekt został zrealizowany w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie Filii w Białymstoku w ramach zajęć Technika pracy z aktorem w planie lalkowym.

Reżyseria, scenografia: Lesia Pasichnyk
Obsada: Magdalena Kamińska, Tymoteusz Jucha, Julia Rotter
Opieka artystyczna i pedagogiczna: Bernarda Bielenia

Fot. Bogumił Gudalewski. Zdjęcie ze zbiorów Białostockiego Teatru Lalek