Transdyscyplinarny projekt łączący muzykę, sztuki wizualne, teatr i sztuki cyfrowe; pracujemy nad pojawieniem się niespotykanego dotąd wspólnego materiału.

Spektakle teatru tworzone są z zamiłowania do lalek, urządzeń wizualnych lub dźwiękowych, ruchów. Integrują komputery, mikrokontrolery i inne cyfrowe kreatory lub nie. Eksperymentują z relacjami między tymi mediami i konstruują transdyscyplinarne propozycje poetyckie.

Mia i Anna spotykają się. Rodzi się intymna przyjaźń, w której Anna Mia pomaga chronić się przed bolesnymi wspomnieniami i trudami codziennego życia. Ale z czasem Anna staje się dominującą i przerażającą postacią w życiu Mii. Mia zostaje uwięziona w ponurej grze, w którą gra Anna. Jedynym wyjściem dla Mii jest uświadomienie sobie, że może sama stworzyła Annę, że jest Anną.

Dis Order to dramat psychologiczny o zaburzeniach odżywiania zainspirowany pamiętnikami Cat Smits i badaniami naukowymi Marlie Rekkers, która 15 lat temu była psychologiem Smits. Scenariusz spektaklu przygotowała Christine Otten na podstawie wątków autobiograficznych i fikcyjnych wydarzeń.

Dis Order łączy grę, lalkarstwo i taniec z filmami Sunny Bergman. Takie połączenie powoduje wzruszające zaangażowanie widzów w wewnętrzną walkę, którą każdy człowiek doświadcza w mniejszym lub większym stopniu; Walka pomiędzy światłem i ciemnością.

Koncepcja, gra aktorska: Cat Smits
Scenariusz: Christine Otten
Twórca filmów dokumentalnych: Sunny Bergman

Uniwersalna historia o losach artysty.

Spektakl utrzymany jest w konwencji koncertu z elementami stand-upu. Na scenie Kaziowi towarzyszy „Mazi” - kumpel i multi-instrumentalista, który posługując się looperem, instrumentami i nieoczywistymi przedmiotami, np. puszką Coca-Coli, sprayem, metrówką, tworzy muzykę na oczach widzów.

Osią spektaklu są piosenki. Każda z nich stworzona jest w innym stylu muzycznym, a tematycznie w zabawny sposób opowiadają o życiu i problemach Kazia-artysty.

Jedna lalka. Jeden looper. Dwoje aktorów. Dwanaście autorskich piosenek. Muzyka na żywo i historie z życia wzięte. Stand-up i musical w interaktywnej formule.

W momencie wejścia widowni odpala się show i nikt - ani widzowie, ani twórcy - nie wiedzą, w którym kierunku spektakl podąży. Bo ster trzyma Kazio, a to zapowiada jazdę bez trzymanki.

Między kiczem, a blichtrem, między sztuką, a chałturą otwiera się pole do improwizacji dla Kazia. Jaka jest kondycja artysty we współczesnym świecie?

Reżyseria, scenariusz, scenografia: Anna Makowska-Kowalczyk, Grzegorz Mazoń
Muzyka: Grzegorz Mazoń
Teksty piosenek: Anna Makowska-Kowalczyk
Reżyseria świateł: Alicja Pietrucka
Obsada: Kazio Sponge, Anna Makowska-Kowalczyk, Grzegorz Mazoń
Czas trwania: ok. 120 min

Poemat wizualny z elementami magicznej wyobraźni, absurdu i groteskowości.

Spektakl łączy teatr fizyczny, animację materiału i przedmiotów z zasadami teatru sztuk wizualnych. Jest to wycieczka w nieznane miejsce, gdzie nic nie przypomina nam o naszym codziennym życiu na jawie. Jest to odkrywanie obszarów, które starożytni kartografowie opisali jako „hic sunt dracones”.

Reżyseria: Pavel Štourač
Obsada: Sara Bocchini, Katarzyna Šobáňová, Ludmiła Ješutová, Diana Khwaja
Koncepcja wizualna, scenografia: Helena Štouračová, Pavel Štourač
Muzyka / dźwięk: Jakub Štourač
Światło: Tomáš Morávek
Produkcja: Zuzana Bednarčiková
Rezerwacja: Nikola Križková

Opieka pedagogiczna: Anna Makowska-Kowalczyk
Reżyseria świateł: Zofia Pinkiewicz
Muzyka (piosenki): Grzegorz Mazoń
Występują: Zofia Bąk, Dominika Budzianowska, Katarzyna Fornal, Patrycja Franczak, Bartłomiej Golisz, Arkadiusz Jaskot, Mateusz Nowak, Jan Stasiczak, Magdalena Wawrzyniak

Egzamin studentów III r. Wydziału Lalkarskiego z przedmiotu „Gra aktorska w planie lalkowym”.

Sztuka Maliny Prześlugi jest inspirowana strajkiem kobiet, który wybuchł w Polsce w odpowiedzi na zaostrzenie ustawy aborcyjnej.

Spektakl opowiada historię dziewczyny - od narodzin do momentu, w którym sama została matką. Problemy z dojrzewaniem, z seksualnością, brak edukacji seksualnej, powielanie wzorców. Czy strach może motywować? Czy strach zamyka?

Spektakl powstał w ramach zajęć z przedmiotu „Gra aktorska w planie lalkowym” na III roku na Wydziale Lalkarskim. Studenci posiłkując się językiem teatru formy stworzyli uniwersalną opowieść o strachu towarzyszącemu człowiekowi od narodzin.

Stworzony i wykonany przez Kevin Augustine

W towarzystwie elektroakustycznej partytury Kevin Augustine animuje swoją lalkową obsadę z ponadgabarytowymi kończynami, dłońmi i stopami w rygorystycznej solowej choreografii. Ujawniając spokojne piękno naszej wspólnej ludzkiej podróży, KONCERT BODY to medytacja bez słów nad piękną nietrwałością życia.

Kevin Augustine: Zainspirowany ręcznie zrobioną i podarowaną mu przez babcię pacynką Kevin odkrył, że on też potrafi robić własne zabawki. W 1997 roku założył w Nowym Yorku grupę artystyczną Plemię Samotnych Wilków, której celem jest tworzyć inteligentny, intymny i wysoce fizyczny teatr lalkowy o naszej zbiorowej ludzkiej historii. Jako tytułowy samotny wilk ze swojego plemienia lalkowego, jest scenarzystą, reżyserem, wykonawcą i twórcą lalek. Kształtuje swoich przyjaciół z piankowych poduszek na kanapie.

Mark Bruckner (Kompozytor/realizator dźwieku) jest laureatem Nagrody Audelco, oraz nominowanym do nagrody Henry Hewes American Theatre Wing. Mark dzieli swój czas między NYC i University of Iowa, gdzie jest wizytującym profesorem sztuki teatralnej i interdyscyplinarnym artystą. Jego elektroakustyczna, ambitna partia do Body Concert znalazła się w opracowaniu Body Concert podczas International Saison de Theatre Insolite 2019 w TroisDivieres w Quebecu, sponsorowanego przez Les Sage Fous Theatre.

Jeden dzień przekształca się w następny i tak jak dni przekształcają się, tak i my.
Między dniami jest krótki - klik - jeśli uda się wejść w ten klik, zauważa się coś niesamowitego, co odnotowałem w swoim psychodelicznym pamiętniku.
Poznaję dwa demony, które czynią mnie igraszką swoich przemian.
"Mój psychodeliczny pamiętnik" to zwiewnie utkana struktura osobistej kosmologii.
Wszyscy żyjemy pomiędzy naszymi duchami, nasze duchy wymyślają nasze myśli, a nasze myśli wymyślają nasze decyzje.
Albo odwrotnie, żyjemy pomiędzy naszymi wyborami, nasze wybory wymyślają nasze myśli, a nasze myśli wymyślają nasze duchy.
Duchy, które przywołujemy, wołają z powrotem.
Wielką inspiracją dla tego spektaklu było dla mnie "Objaśnianie marzeń sennych" Zygmunta Freuda.
"Sen jest spełnianiem życzeń".

Spektakl lalek, scenografia, tekst: Christoph Bochdansky
Choreografia: Rose Breuss
Muzyka: David Müller

Marcin Bartnikowski

Nieosobni - program romantyczny w czterech częściach podszyty mykologią, ezoteryką i psychotroniką

Nienansycenie twórcze jest na ogół zjawiskiem niezbędnym i pożądanym. Artysta/artystka głodny/głodna to artysta/artystka płodny/płodna. Nas interesują wszakże przemilczane następstwa twórczego nienasycenia; te wstydliwe i niepożądane.

Inspirowany wystawą „Białoszewski. nieosobny” – prezentowaną w ubiegłym roku w Muzeum Woli – spektakl jest senną fantazją o latach 50-tych. To opowieść o czasie, w którym głód twórczy funkcjonował obok dojmującego głodu fizycznego. Takie były realia okaleczonej powojennej Warszawy, w których powstał Teatr na Tarczyńskiej i Teatr Osobny. Jego twórczynie i twórcy uprawiający sztukę wyprzedzającą ich czasy tworzyli wyjatkową i barwną komunę atystyczną, w której wykluwały się niezwykłe idee teatralne, plastyczne, literackie, filozoficzne i ezoteryczne. Nie przypadkiem gośćmi teatru osobnego byli chociażby Allan Ginsberg, Simone de Bouvoir, czy Jean Paul Sartre. Chcemy wskrzesić teatr, który negując psychologiczne odtwarzanie życia, sam stawał się życiem i wypływał poza swoje ramy. Przywołujemy sztukę, która powstając w warunkach niedostatku materialnego, infekowała głodem życia. Głód życia wyodrębnił silną, twórczą i efemeryczną wspólnotę.

Reżyseria: Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
Dramaturgia: Marcin Bartnikowski
Scenografia, kostiumy i lalki: Marcin Bikowski
Muzyka: Anna Stela
Choreografia: Marta Bury
Opieka merytoryczna: Katarzyna Szumlas
Obsada: Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski

Noe to spektakl o dyrygencie. Staje on przed zadaniem poprowadzenia koncertu z partytury „Potop”. Niestety Orkiestra przerażona zapisem treści koncertu ucieka. Dyrygent zostaje sam z instrumentami i rozczarowaną publicznością. Sprowokowany sytuacją sam staje się instrumentalistą. Zaczyna używać instrumentów, których dźwięki i słowa wskazują na zbliżający się nieuchronnie koniec. Dyrygent próbuje ten koniec powstrzymać, odwlec w czasie używając różnych forteli. Tworząc na żywo i historię i muzykę. Publiczność, zostaje wciągnięta do zabawy w odwlekanie końca. Do czasu, kiedy Dyrygent – Noe nie wsiada na Arkę – zaczyna koncert wraz z wybranymi przez siebie widzami. Koncert dobiega końca. Noe staje przed dylematem… wysadza na ląd żonę i zwierzęta i płynie dalej. Potop wciąż topi, Noe wciąż topi.

Scenariusz i reżyseria: Adam Walny
Muzyka: Jan Wyszkowski
Premiera: Międzynarodowy Festiwal Wertep sierpień 2015

Reżyseria, muzyka: Dora Bouzková
Scenografia: Magdalena Prousková-Koděrová
Tłumacznie: Michał Sieczkowski
Obsada: Dora Bouzková

Rodzina małej Meksykanki Lupitiny przygotowuje się do celebrowania święta zmarłych. W kulturze Meksyku ten dzień to święto pełne kolorów i radości. Śmierć i życie wychodzą sobie na spotkanie. Żywi świętują z najbliższymi, którzy już odeszli. Rozmawiają z nimi, śpiewają ich ulubione piosenki, przygotowują ulubione posiłki. Magiczny, niezwykle szczery i energetyczny spektakl Dory Bouzkovej skierowany jest do najmłodszej widowni i opowiadany dziecięcym językiem. Niełatwy temat odchodzenia potraktowany tu z dystansem i humorem, przy całej świadomości złożoności emocji, jakie mu towarzyszą, zbliża do samej istoty problemu. Oswajając śmierć, przypomina nam, że to naturalna część każdego życia.

W bliżej nieokreślonej przyszłości roboty współistnieją z ludźmi. Świat się rozwijał, roboty wykonywały swoje zadania, dopóki nie zaczęły myśleć samodzielnie. Rządzący jednak nie byli zadowoleni z tego i zdecydowali się zamknąć i zniszczyć wszystkie roboty na planecie. I tak roboty prawie wyginęły... Prawie. Pewnego dnia Klara, dziewczyna na wózku inwalidzkim, wyrusza w daleką drogę ze swojego domu i dociera do obozu koncentracyjnego. Spotyka tam robota, prawdopodobnie ostatniego na Ziemi. Nawiązuje się między nimi głęboka przyjaźń oparta na milczeniu i zrozumieniu, ale stało się coś strasznego i zostali rozdzieleni.
70 lat później robot budzi się i rozpoczyna poszukiwania Klar. Wyrusza w świat, który się zmienił i w którym panuje nietolerancja dla odmienności.

Pomysł: David Zuazola
Reżyseria: Marek b. Chodaczyński
Muzyka: Marek Żurawski
Adaptacja: Marek b. Chodaczyński, David Zuazola
Projekty i wykonanie lalek: David Zuazola

Życie Karima znajduje się na rozstaju dróg z powodu nieustannego wygnania.Spektakl odzwierciedla jego wojenne wspomnienia . Kiedy jego przyjaciel stracił ramię podczas wojny w Zatoce, Karim dziecko, którego życie było kształtowane przez trzy wojny jeszcze bardziej, zainteresował się Srebrnym ekranem, zwłaszcza filmami sci-fi.
W każdym kraju, do którego przybywał, wybuchła wojna. Czy był twórcą wojny?
War Maker to podróż w świat marzeń Karima i jego urojeń oparta na autentycznej historii palestyńskiego artysty Karima Shaheena.
War Maker to interdyscyplinarny spektakl teatralny, który łączy sztuki wizualne, z teatrem przedmiotu i dokumentalnym.

Reżyseria: Husam Abed
Dramaturg: Marek Turošik
Dyrektor artystyczny: Astrid Mendez
Prop. i scenograf: Katarina Cakova
Choreografia: Ryuji Yamaguchi
Projekt dźwięku i światła: Matej Vejdelek
Film i montaż: Reka Deak, Dmitri Berzon
Na scenie: Husam Abed, Matej Vejdelek

Przy wsparciu Arabskiego Funduszu Sztuki i Kultury (AFAC/Bejrut), Atelier Libusin, Miasto Stołeczne Praga, Ministerstwo Kultury Republiki Czeskiej, Państwowy Fundusz Kultury Republiki Czeskiej, Okręg Miejski Praga 7 - Dzielnica Sztuki, Alfred ve Dvore, Moment Maribor.